Περαστική εικόνα-παλίρροια

Eχω στο μυαλο μου απεραντα σεντόνια να κυματίζουν σαν παλίρροια στης Χαλκίδας
τις γιορτές του φθινοπώρου , άρματα που τρέχουν τους δρόμους,που τυμπανίζουν
τους γάμους τις αγάπες ,στους δρόμους που μαθαίνεις πόσο παει το κορόμηλο,
στους δρόμους που τσακίζεις το γόνατο σου για να τρέξεις στο σπίτι κλαίγοντας στη μανά σου ,είναι Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή με το χαράτσι της θλίψης σαν άγαλμα που θέλει να σε πλησιάσει κι εσύ όλο το αποφεύγεις..
Είσαι εκεί με κείνο το περήφανο βήμα σα να’χεις κάνει συμφωνίες με το συμπαν,με τον Θεό δεν ξερω,κι έχεις μια σιγουριά κι ένα χαμόγελο όλα θα πανε ρόλοι ,καθώς προχωράς στην αγορά με τέτοια αυτοπεποιθηση,σαν να σε συνοδεύουν όλοι οι καλοί άγγελοι του Ιανουαρίου
Και πού να σ’ακουσουν να μιλάς με κείνη τη φωνή σαν καραμέλα ,σαν σοκολάτα η σαν πάρτι γενέθλιων από τα πρώτα που γινόντουσαν τότε στην Αθηνα,μιλαω για το χίλια εννιακόσια εξήντα τόσο.
Τι είναι η φωνησου ; Όχι δεν είναι λέξεις ,ούτε μουσική ,είναι γεύση ,πιθανόν και το όνειρο πως κάποτε θα έρθουν τα πράγματα εκεί στον δικό σου Παράδεισο μέρος που το γνωρίζεις σ’ολες του τις λεπτομερειες,εννοω ακομα και τα έπιπλα του παραδεισου,και τα εστιατόρια και τις φωνές των ανθρώπων και τις μουσικες,εχεις τη σιγουριά πως θα το κερδίσεις αυτό το λαχείο.
Ίσως όταν θα έχεις καιρό και καθίσεις να ξεκουραστείς ,έτσι γι αστείο κάτσε και σκέψου πως σε βρήκε εσένα αυτή η εικόνα του παράδεισου ,από πού κι ως πού να'ρθει σε σένα τέτοια αποκάλυψη,
Και να χεις τόση σιγουριά πως όλα αυτά θα συμβούν και γι αυτό ποτέ δεν σε πιάνει εσένα η μικρότητα αυτού του κοσμου,περνας αλώβητα απείραχτη από την πονηριά και την μιζέρια ,αλήθεια γιατί;
Αυτό μυρίστηκα όταν σε είδα να περπατάς εκείνο το γιορταστικό απόγευμα στη Χαλκίδα με τα νερά τα σκοτεινά και σβουρηχτα,να περπατάς ερωτικά σαν να ήθελες να γοητεύσεις με το κορμί σου όχι εμένα η κανέναν άλλο αλλά το σύμπαν ολοκληρο,δεν πιάνανε τα πεινασμένα βλέμματα πάνω σου,όχι δεν κόλλαγαν πάνω σου ,μ’εκεινο το χαμόγελο τα συγχωρούσες τα κάνες αγάπη και ζωή,
να’ σαι καλά μαγκάκι της παράξενης Χαλκίδας της ζωής μου.