στα σκουπίδια

Oι εργάτες στην παραδιπλανη οικοδομη τη λενε Αγγλιδα,ειναι ξανθια ,πανω απο εξηντα,τους φερνει καφε με μπισκοτα και καμια φορα τους παρακαλει να πανε σπιτι της να την βοηθησουν να κουνησει τα επιπλα,προσθετει οτι δεν εχει ανδρα.."με παρατησε ο ανδρας μου"..,το λεει χαμογελωντας πονηρα,μιλαει ξενικα ,νομιζω ειναι δανεζα,χρονια στην Αθηνα ,τους αφηνει καθε μερα σε μια γωνια κοντα στην οικοδομη πραματα και πραματακια ,ενα παλιο βιβλιο ενα παιχνιδι,ενα μέτρο σε καλη κατασταση ενα μικρο ντουλαπι,ενα χρωματιστο κουτι,τ’αφηνει πρωι-πρωι προτου ερθουν οι εργατες ,δεν θελει να τους προσβαλει ισως ,κανενα καλο παλιο πουκαμισο,μολυβια.Δεν ξερω αν τα παιρνουν,παντως το απογευμα τα μικρα δωρα στην ακρη του πεζοδρομιου δεν ειναι πια εκει.
Δεν ηξερα ποιος τ’αφηνει καθε πρωι σ’εκεινη την ακρουλα μεχρι που την ειδα ενα μεσημερι να ψαχνει στους σκουπιδοντενεκεδες της παρακατω γειτονιας , ξεδιαλεγει οτι αξιζει και τα βαζει σε διαφορες γωνιες μηπως καποιος τα χρειάζεται,το κανει χωρις λογια,χωρις να ψαχνει ποιος τα παιρνει,σιωπηλα σκουπιδοδωρακια , σιωπηλη αγαπη, σιωπηλη αναγκη για επαφη.