ποδήλατο-ψιλή βροχή

Hταν ατελειωτη πεδιαδα γυρω-γυρω,απογευμα, ψιλη βροχη,μονος ,μακρυα,φανταρος στη Δυτικη Μακεδονια,η θαλασσα μακρυα,το σπιτι μου μακρυα,γυαλιζε ο δρομος τον κιτρινο ηλιο του απογευματος,πηρα ενα ποδηλατο και ετρεχα να χωθω στον οριζοντα της απεραντης πεδιαδας,να χαθω απ’το απογευμα ,απ’τη θητεια μου ,απο μενα τον ιδιο.
Ειχα ακομη αυτη τη δυναμη ,να χανομαι απο μενα τον ιδιο,να μην υπαρχω στιγμιαια σαν εαυτος μου,να ξεχωριζω απο μενα και να ειμαι κατι αλλο που κι εγω δεν ηξερα απο που κατεβηκε ,τι ειναι, τι θελει.Ηταν διασκεδαστικο να νοιωθω οτι ζω σε μιαν αλλη ιστορια,σε μιαν αλλη ζωη.
Η ζωη οταν ειναι στην αρχη της μπορει να εχει εκδοχες,να ελπιζει,να διορθωνει,να αλλαζει,να στριβει να μεταμφιεζεται,να μη δινει λογαριασμο.
Εβρεχε ,ενα ευαισθητο απογευμα κι ετρεχα με το ποδηλατο ,αυτο εφτανε να γεμισει με φως την ψυχη μου.
Με περιμενε ενα βιβλιο με σελιδες που δεν ειχαν διαβαστει,για την ακριβεια δεν ειχαν ακομη γραφτει,κι εγω ειχα χρονο,δυναμη ,διαθεση να φανταζομαι να διαβαζω να σβηνω και να γραφω ,με την αισιοδοξια και την τολμη της νεαρης μοναξιας μου.