το μεγάλο ψάρι

picture originally uploaded by meredisu.

Ηταν τοτε που ειχαμε παρει την αποφαση να ψαρευουμε,να μαθουμε τα κολπα που ξερουν οι παλιοι καλοι ψαραδες ,να νοιωσουμε τη χαρα της στιγμης που τραβας την πετονια και νοιωθεις το βαρος του ψαριου που σπαρταραει.
Ξεκινησαμε που λες μ’αγριες διαθέσεις και περιεργως το πραγμα δεν πηγαινε ασχημα ,κάθε μερα ολο και προοδευαμε ,κάθε μερα ολο και πιο πολύ σιγουρευομασταν πως θα φερουμε πανω τα μεγαλα ψαρια.
Στελναμε γραμματα στο σπιτι με χαιρετισμους και γλύκες για ν'απαλυνθεί ο πονος του χωρισμου,της εγκαταλειψης,αλλα απ’τη μια μερια κι εμεις δεν πολυνοιαζομασταν που τους ειχαμε παρατήσει ,κι εκεινοι ουτε που διαβαζαν τα γραμματα μας ,τα επεστρεφαν χωρις καν να τα ανοιξουν περιφρονημενα ποιος ξερει από τι πεισματα και προσωπικους εγωισμους. εμποδισμενα κι αδιαβαστα.
Μυριζε ο αέρας της θαλασσας μεθυστικα ,ηταν μεσημερι η καταλληλη ωρα σ’εκεινες τις θαλασσες να ψαρευεις ,πιαναμε τα καλυτερα σημεια κι αμολουσαμε την πετονια μας μ’αγκιστρια διχως δολωμα να μην πονηρευτούν τα ψαρια,αυτό ηταν το κολπο μας ,αφηναμε τα αγκιστρι διχως δολωμα.Εκεινα που ειχαν συνηθησει στις ευκολες απατες των ψαραδων παραξενευονταν με τα σκέτα αγκιστρια και τα πιανε φαινεται η περιεργεια κι ο προβληματισμός πώς είναι δυνατον .
Μεχρι που απ’τις αμφιβολιες αρχιζαν να τσιμπουν το γυμνο αγκιστρι κι εμεις τοτε τραβαγαμε με δύναμη και σιγουρια και παντα πετυχαιναμε να τ’ανεβασουμε
Ειχαμε πια τη σιγουρια του νικητη,πιαναμε ψαρια πολλα, μεγαλα παραξενα κι αναστατωμενα για το πώς συμβαινει να πιαστουν από αγκιστρι διχως δολωμα ,τοσο απλο ηταν το κολπο μας όμως απολυτως πετυχημενο που δεν ξεραμε τι να κανουμε τα τοσα ψαρια που μαζευαμε ,τα τοσα παραξενα ειδη που δεν τα’χαμε ξαναδει ουτε διανοουμασταν πως υπαρχουν στις θαλασσες μας.
Κυριως εκεινα τα πελωρια που μας κουραζαν μεχρι να τα τραβηξουμε εξω και σπαρταρουσαν με τις ωρες στην αμμο μ’ένα μουγκρητο σα να κλαινε ,δεν τα τρωγαμε αυτά απλως τα θαυμαζαμε για το μεγαλο τους μεγεθος και τον τραγικο τροπο που θρηνουσαν εξω απ΄το σκοτεινο νερο τους,
Μια μερα που πιασαμε ένα Γουλιανο,ετσι ειχαμε ονομασει το πελωριο ψαρι ,ειπαμε να του ανοιξουμε την κοιλια να δουμε τι τρωει.
Μεγαλη αναστατωση και τρομαρα πηραμε γιατι σκιζοντας τη μεγαλη κοιλια ειδαμε ανθρωπους ζωντανους μεσα, σταυροκοπιομαστε ,τι παραξενο παλι εινα αυτό,
τους μιλουσαμε δεν απαντουσαν ,καθοντουσαν σ’ένα παγκο ετρεμαν και δεν μιλουσαν,
- Από πού ειστε αδερφια?
- Ειμαστε από μακρυα
- Από πού…? μιληστε ,μη φοβαστε δεν θα σας πειραξουμε

Μυριζε το χνωτο τους αχορτασίλα και βιολεττες ,
- από πού ειστε ,πως βρεθηκατε μεσ’το ψαρι?
Κοιταχτηκαν μεταξυ τους πηραν την αποφαση να μιλησουν .
Δεν ηταν ζωντανοι ηταν ψυχές που θελαν να ταξιδεψουν λιγο ακομα στο κοσμο των ανθρωπων
- Μην ψαρευετε γουλιανους ,μπορει να κουβαλουν ψυχές,
Καναμε το σταυρο μας,
Χαιρετησαμε αφησαμε τα ψαρικα, τις πετονιες όπως ηταν στην ακροθαλασια και δεν ξαναγυρισαμε στο ψαρεμα.
Επιστρεφοντας στο νοικιασμενο δωματιο ακουγα γελια και τραγουδια στο νησι γλεντουσαν πολύ το καρναβαλι,
Δεν βγηκα εξω,καθισα να ξαναγραψω ένα γραμμα στο σπιτι να με συγχωρεσουν που εφυγα ετσι χωρις ειδοποιηση και τους αφησα μονους κι ερημους.