ζωή μέσα σε όστρακο (...egocasting)

photo from Giant Ginkgo.

Τα μάτια που βλέπουν και τα αυτια που ακούν ,τα παράθυρα,τα συνορα μας με τον εξω κοσμο.
Φερνουν τα ομορφα και τα πικρά,τα γοητευτικά και τ’ανησυχητικά απ’τους αλλους ,τους μακρινους μας αλλους.
Οταν κλεινουν και μενουμε μονοι ,όταν δεν υπαρχει τροπος να ερθουν κι αλλα μηνυματα κι αλλα κουδουνισματα κι άλλες προκλησεις απ’εξω καθομαστε εμεις με τον εαυτο μας
Κλεισμένοι στο κέλυφος μας ,εκπέμπουμε μονο προς τα μεσα,με την τιμιότητα της μοναξιάς ,χωρις τις αλλοιώσεις που επιβαλλει το οποιοδηποτε κοινο, η αλήθεια είναι πιο ευκολη ,πιο προσιτη τοτε ,οι επιτηδευσεις οι λογικες, οι αξιωσεις ,οι τακτικες χανουν τη σημασια τους.
Το τυχαιο λαμβανει τη περίοπτη θεση του,ο χρονος γινεται πιο πιστος.
Ολο το συμπαν κι η μοναξια μας,
ολη η λογικη ,όλα τα λογια κι η μοναξια μας ,
ο ηλιος κι εγω,
το νερο κι εγω.
Ζωη σαν ταξιδι,θανατος σαν ταξιδι,κολυμπω στο συμπαν χωρις ενοχές ,όρους ,συμβάσεις ,σχέδια.
Ερχομαι και πηγαίνω,φεύγω και είμαι εδώ.