Μόνο μια ζωή ;

photo by Urmila.

Είδα τη Μίτσι ηταν λιγο πιο ντροπαλη αλλα το ιδιο
μπλαζέ ,δεν ηταν φοιτητρια ουτε ειχε την οικονομικη ανεση αυτή που ηξερες,
τα εβγαζε περα κανοντας θεληματα σ’ένα κοσμηματοπωλειο,απ’το ελαφρως συνοφρυωμενο βλεμμα της κι απ’τα πρασινα ματια της καταλαβα ότι ηταν εκείνη.
Το περιεργο είναι ότι βρηκα και τη μάννα μου,ηταν σ’ένα προαστειο κοντα στη θάλασσα καμια τριανταρια χιλιομετρα εξω απ την πολη ,παντρεμενη μ’ένα κυριο οικοδόμο και πολυτεχνίτη ,νομιζω Πελοποννήσιο εκεινη καταγόταν απ τη Μικρά Ασία,δεν ειχανε παιδια ,μου φανηκαν αγαπημενο ζευγαρι,πηγαινε και τον βοηθουσε στις δουλειες του πολλα πρωινα ,τα βραδια κατέβαιναν στη θαλασσα κι εριχναν παραγαδι , μ’ένα πολύ μικρο βαρκάκι.Χρησιμοποιούσα τον ανδρα της σε κατι μερεμετια ,μια μερα που τον εψαχνα περασα απ’το σπιτι της ,χαμογέλασε κι είπε περαστε ,τα ιδια ματια η ιδια μυτη το ιδιο στομα ,αναρωτιόμουν αν εκεινη καταλαβαινε κατι,το σπιτι της ηταν πολύ ακαταστατο,περιεργο αυτό ισως ο ερωτας την εκανε να μην πολυενδιαφερεται για την καθαριοτητα και την ταξη.
Μιαν άλλη μερα στο τραινο βρηκα και τον Πετρο,ειχε εκεινη την σκεπτικη αισιοδοξια και τα καταμαυρα μαλλια ,ηταν σε μια μεγαλη παρεα που πηγαινε για Πασχα στη Μακεδονια,ηταν μουσικος και τους επαιζε κιθάρα μεσα στο βαγονι.Ενα βραδακι του Μαιου ειδα κι εμενα ημουν γυρω στα σαρανταπεντε ειχα καροτσάκι κοντα στο μεγαλο μεγαρο του Χρηματηστηριου,ο κοσμος ετρεχε να προλαβει τις δουλειες του ,γεμιζε τα πεζοδρομια ,μερικοι σταματουσαν μπροστα στο καροτσακι μου ,καθομουν σ’ένα σκαμνι,φορουσα ασπρη ποδια κι εφτιαχνα σαντουιτς με τυρι φετα,σαλαμι,ντοματα και αυγο ,ηταν η σπεσιαλιτε μου,χαμογελούσα στους πελατες μηχανικα,με γρηγορες κινησεις ανοιγα στα δυο τα ψωμακια, τα παραγεμιζα,το ραδιοφωνακι που ειχα στη ακρη διπλα στο σκαμνι επαιζε ένα τανγκο ,ηταν το «κόκκινο φώς του απογεύματος», θυμαμαι ότι το ακουγαν οι γονεις μου ,όταν ζουσαμε πριν πολλα πολλα χρονια ,και κοιταζονταν στα ματια.