Doors και Χιώτης

photo by jasonaut.

Τα κορίτσια μ’ένα όνειρο στα μάτια την ώρα που αφήνουν την Πάρο και φεύγουν γι' Αμοργό,ακριβώς τα μεσάνυχτα το πλοίο που θα τις πάρει φτάνει σαν κατάφωτη πάπια στο λιμάνι της Παροικιάς,εμεις τις χαιρετάμε ζαλισμένοι στον κόσμο των disco-whisky bars με Doors και J.J.Cale στη διαπασών "..αφού το θες τούτη τη βράδια με βαριά καρδιά και καημό μεγαλο",ζεστος αέρας στο πρόσωπο σου ανακατεύει τα μαλλιά κι ένα μεγάλο φεγγάρι που φωτίζει τα φθινόπωρα στο Νέο Ψυχικο,και λάμπει σαν όνειρο που με παρηγορει,η κοπέλα φοράει χρύσα γοβάκια,φοραει ένα γέλιο κι ένα φως,πριν στο μεξικάνικο εστιατόριο "La casita" ήπιαμε παραμυθένια κιτρίνη τεκίλα ,ήταν εντελώς άδειο ,θυμάμαι ότι μετά βρέθηκα μες στο γυάλινο σπίτι της ,βγήκα το πρωί στη λαϊκή αγορά ,ήτανε Πέμπτη ,ν’αγορασω φρούτα για τη μάνα μου,μονο μανταρίνια έτρωγε εκείνη την εποχή ,χάζευα τα μικρά κακτακια στον ανθοπωλη της λαϊκής και μια κύρια με ρώτησε αν αγαπώ τους κάκτους
-Έλα στο σπίτι μου να σου δώσω μερικούς σπάνιους να τους φυτέψεις,
-Έλα όποιο πρωινό θέλεις .
Δεν πηγα να την βρω,γιατι μετά χιόνισε γκρίζο χιόνι κι οι παρέες μου ήταν ανήμπορα μωρά που δεν είχα που να τα αφήσω ,έμενα σπίτι να τα φροντίζω να μεγαλώσουν να μην πεινάσουν να σπουδάσουν και να νοικοκοιρευτούν να τα καμαρώνω να ησυχάσω κι εγω .
Κάπως έτσι θυσιαστηκα, ξέχασα νησιά ,ξέχασα χρυσά γοβάκια και κάκτους και φωτισμένα πλοία και φεγγαρια τόσο μεγάλα όσο να φωτίζουν άδεια γυάλινα δωμάτια στα δάση του Ψυχικού και οπουδήποτε αλλού. Έμεινε μόνο σαν ανάμνηση εκείνο το τραγουδάκι της παλιάς εποχής που τραγούδησαν οι Doors ένα βράδυ του εξήντα στο αλσύλλιο της Ν.Σμυρνης : «Αφού το θες τούτη τη βραδιά με βαριά καρδιά ,σου αφήνω γεια με καημό μεγάλο».