ένα ωραίο αύριο στην ώρα του

photo from av_producer.

Mεσ’τη βαλίτσα ειχα αδικίες παραπτώματα και λάθη, στριφογύριζα στα χωριά της Αθηνας πάνω κάτω στα ξερα χωράφια να τα επιδεικνύω να τα πουλαω εξω απ’το μετρό σε αφελεις μύωπες κινέζικα γυαλιά ηλίου, σε κομψευομενους επιδειξίες μάρκες πουκάμισα μαιμού.Ενα σωρο αδικιες λοιπον κουβαλουσα στις τσεπες, στα χερια και την έστηνα τη βαλίτσα μου στο Μοναστηράκι κι ενα σωρο αλλα μαγνητικά πεδία,και περίμενα κανένα πελάτη καμια ερωμένη,κανενα πατέρα και μητέρα.Ο κοσμος δεν ζητάει τιποτε απ’τους άτυχους,δεν απαιτεί απ’τα λάθη τους,δεν παρατηρεί τα τραύματα,τις αμαρτίες τους.
Ο κόσμος δεν μαζευει τα σκουπιδια του ,δεν ακουει δεν βλεπει δεν ποναει, παίρνει συνεχώς παυσίπονα,ειναι και δεν ειναι,χτυπάει μονο αόρατα τατουάζ.
Κι εγω με τα λοφία στο πορτοφόλι,πού να ξερω ποσο ασήμαντη ηταν η ευχή μου,ποσο τα ειχα μεγαλοποιησει τα βιβλία κι οσα με είχαν μαθει στο δημοτικο και στο γυμνάσιο Τιποτε δεν ηξερα ,δεν σκαμπαζα ,άσσο στο διαγωνισμα ,άσσο και στην αγαπη.
Δεν εμαθα να λυνω τις εξισώσεις των ματιών,μονο ξεχνιόμουνα και περνούσα απ’την Μάρκου Μουσούρου ,περιοχή πρώτο Νεκροταφείο,κι εδειχνα τ’ασημένια δαχτυλίδια σε κατι ξανθιές αλλοπαρμένες ,και μετα κατέβαινα στον Πειραια πισω απ’το Δημοτικο Θεατρο και έβαζα ψευτικα τατουάζ στις σερβιτορες απ’τα καφενεια,αυτες με κερνουσανε ουζακι και χαμογελουσα.
Απο κει έφευγα και πήγαινα λιγο πανω απ’την Πειραική κοντα στη σχολη Ναυτικών Δοκίμων κι ευρισκα φτωχα σπιτακια ,νοικοκυρεμενα να μπω να μυρίσω τις τραπεζαρίες και τα σαλονακια τους να πουλησω εικονες οικογενειακές σε κάδρο περιποιημένο ,να εχουνε να δείχνουνε καταγωγή και ρίζες των εργατών προγόνων, μου φέρνανε αυτα τα σπιτακια αγαπη και δροσερα μεσημερια μεσ'το κατακαλόκαιρο.
Μετα ξανανεβαίνω Αθήνα στην Πλατεία Βαρναβα στο Παγκράτι να τη γυρνάω γύρω-γύρω σα γυρολόγος που ειμαι, να θυμηθώ ποια μ'αγαπούσε και με μισούσε τοτε που μεγάλωνα σ’αυτή τη γειτονιά.Παλι φευγω και πάω κάτω Τζιτζιφιες εκει ειναι Ανοιξη Μάιος μήνας και αν ηξερες πόσο όμορφα μυριζει η τζιτζιφιά όταν ειναι ανθισμένη, μεσα σ’αυτη τη μυρωδιά τα ξαναβρισκω ολα οσα ετρεμαν στις παλιες γειτονιές και στις σφιχτές αγκαλιές.
Τοτε λοιπον δεν σκάμπαζα ούτε απο αύριο, ουτε απο μάτια ,ουτε απο σχέδια και χαμόγελα ,ουτε απο σήμερα κι όλα τα ανεβαλα ,ολα για αύριο και μεθαύριο και βολευόμουνα. Συνήθισα να ζω ακουμπώντας την πλάτη στο αύριο , με μιά σιγουριά απατηλή οτι θα ειναι ατέλειωτο και δικαιο οσο δεν ηταν ,δεν ειναι, κανένα σήμερα.Συνήθισα να περιμένω ενα αύριο ωραίο όταν θα έρθει η ώρα του.