Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2005

νυχτερινή κολυμβήτρια



photo from Corey Ward.

Τις νυχτες εψαχνε μια κολυμβήτρια.
Μια κολυμβητρια που από μικρη ηλικια ειχε κοψει το νημα του παρελθοντος της ,
κατι σαν αμνησια,ολοκληρα κομματια της ζωής της τα ειχε όλως διόλου αφήσει πισω
κι αυτό εμφανιζοταν σαν μια γοητευτική αδιαφορια ή σαν ελαφρώς χαμογελαστη ψυχρότητα.
Ενας ανεμος ληθης σα να ειχε ξεκαθαρισει τους λαβυρινθους της μνήμης της ,
μεσα της επικρατουσε μια βαθεια αίσθηση ματαιοτητας της ζωης
που της εδινε μια γαληνια διαθεση, να τα μηδενιζει σχεδόν όλα και να χαμογελαει,
να μην την αγγιζει η μικροτητα των υπολογισμων .
Αδιαφορουσε για τις μιζερες στιγμες του βιου των ανθρωπων ,
της αρεσε να χαρίζει δώρα και αγάπες .
Ομως αυτή η γεναια διαθεση της ειχε μιαν αχιλλειο πτερνα,
Τις νυχτες όταν εκανε ερωτα , μονο τοτε ,καποια σπιθα αντανακλουσε φαίνεται απ΄τις παλιές φωτιές
και τοτε εκλαιγε κι αγριευε μαζι και γινοταν άλλος ανθρωπος , σα να μεθουσε ,
σα να πεφταν κεραυνοι στον σκοτεινο ουρανο της.
Παρακαλούσε να μη χαθει ,εκλαιγε γοερά και γελουσε μαζι
ολο του ελεγε: «υποσχέσου μου πως δεν θα θυμασαι τίποτα μετα».
Ηταν σα να εμπαινε σ’ένα ονειρο εντελως δικο της ,
σ’ένα σπιτι φοβερο που η μυστικη του πόρτα τής ανοιγοταν μονο τοτε.
Ένα τετοιο παραξενο βραδυ την έχασε,
μετα ετρεχε να την ψαχνει στις παλαιστρες και τα κολυμβητηρια

5 Comments:

At 9:47 π.μ., Blogger Magica de Spell said...

It was his beauty that had ruined him, his beauty and the youth that he had prayed for. But for those two things, his life might have been free from stain. His beauty had been to him but a mask, his youth but a mockery. What was youth at best? A green, an unripe time, a time of shallow moods, and sickly thoughts. Why had he worn its livery? Youth had spoiled him.

Oscar Wilde
The Picture of Dorian Grey

Πόσο εύκολο είναι ν’ αφήσεις πίσω το παρελθόν?
Πόσο εφικτό?
Ο πόνος πάντα κουβαλιέται στην ψυχή και πιάνει το χώρο της αγάπης.
Στη θέση της θρονιάζει την μοναξιά.

 
At 6:08 μ.μ., Blogger Ioulita said...

Πώς μπορείς να σβήσεις κομμάτια κάνοντάς το συνειδητά; Μακάρι να μπορούσε η λογική να υπερισχύσει των συναισθημάτων. Ίσως, πάλι, να είναι καλύτερα που δεν μπορεί να το κάνει. Τα συναισθήματα σε πονάνε, σε διαβρώνουν, πολλές φορές σε σκοτώνουν, άλλοτε πάλι σε ταξιδεύουν, σ'ελευθερώνουν, σε σηκώνουν στα ουράνια. Μάλλον όμως εκείνα αποφασίζουν πότε....
Δυστυχώς ή ευτυχώς...

 
At 1:50 μ.μ., Blogger elpinor said...

Νομίζω οτι μερικές φορές είναι θεπευτικό,καταπραυντικό να σβήνουν κάποια πράγματα...να γίνονται τοσες δα μικρές κουκίδες..

 
At 1:52 μ.μ., Blogger elpinor said...

θεραπευτικο..το εγραψα λαθος..

 
At 7:09 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Γιατί μόνο όταν χάσουμε κάτι καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο ήταν??? Γιατί άραγε δεν την αγκάλιασες την... πολύτιμη κολυμβήτριά σου.. να την καθησυχάσεις και να την κάνεις να αισθανθεί πως από κεί δεν μπορεί τίποτα να την αγγίξει...
Τώρα ψάχνεις ... είναι πολύτιμο που τη θυμάσαι έτσι γλυκά...... όμως θάταν πιο πολύτιμο να την κρατούσες κοντά σου... και να απολάμβανες τον έρωτα μαζί της κάτω από το φεγγάρι, κάτω από το νερό... και να διάλυες τις φοβίες της... Αλήθεια φοβάσαι να ζήσεις???

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker