νυχτερινή κολυμβήτρια

photo from Corey Ward.

Τις νυχτες εψαχνε μια κολυμβήτρια.
Μια κολυμβητρια που από μικρη ηλικια ειχε κοψει το νημα του παρελθοντος της ,
κατι σαν αμνησια,ολοκληρα κομματια της ζωής της τα ειχε όλως διόλου αφήσει πισω
κι αυτό εμφανιζοταν σαν μια γοητευτική αδιαφορια ή σαν ελαφρώς χαμογελαστη ψυχρότητα.
Ενας ανεμος ληθης σα να ειχε ξεκαθαρισει τους λαβυρινθους της μνήμης της ,
μεσα της επικρατουσε μια βαθεια αίσθηση ματαιοτητας της ζωης
που της εδινε μια γαληνια διαθεση, να τα μηδενιζει σχεδόν όλα και να χαμογελαει,
να μην την αγγιζει η μικροτητα των υπολογισμων .
Αδιαφορουσε για τις μιζερες στιγμες του βιου των ανθρωπων ,
της αρεσε να χαρίζει δώρα και αγάπες .
Ομως αυτή η γεναια διαθεση της ειχε μιαν αχιλλειο πτερνα,
Τις νυχτες όταν εκανε ερωτα , μονο τοτε ,καποια σπιθα αντανακλουσε φαίνεται απ΄τις παλιές φωτιές
και τοτε εκλαιγε κι αγριευε μαζι και γινοταν άλλος ανθρωπος , σα να μεθουσε ,
σα να πεφταν κεραυνοι στον σκοτεινο ουρανο της.
Παρακαλούσε να μη χαθει ,εκλαιγε γοερά και γελουσε μαζι
ολο του ελεγε: «υποσχέσου μου πως δεν θα θυμασαι τίποτα μετα».
Ηταν σα να εμπαινε σ’ένα ονειρο εντελως δικο της ,
σ’ένα σπιτι φοβερο που η μυστικη του πόρτα τής ανοιγοταν μονο τοτε.
Ένα τετοιο παραξενο βραδυ την έχασε,
μετα ετρεχε να την ψαχνει στις παλαιστρες και τα κολυμβητηρια