Παλιά αλληλογραφία: "Το βραδυ αραιώνω"

Αργα-αργα(ειναι μολις απογευμα) ανακαλυπτεις πως ειναι ωρα να αρχισει να γραφεται ο επιλογος,αλλα λογια δεν θα προσθεσεις στην πλοκη,αυτην την τοσο απλη,τοσο ιδια με αλλες που προηγηθηκαν,τοσο ιδια με αλλες που θα συμβουν σε αλλους,ειναι ωρα να βγεις απο την παυση σου να μαζεψεις τα λιγοστα ρουχα σου να φορεσεις το τρυπιο καπελλο να βγεις εξω στο δρομο που βεβαιως εχουν χαθει οι φιλοι ,εχουν προσπερασει οι φιλες,να βγεις εξω στην πολη ας πουμε εννια το βραδυ,φυσάει, τα παιδια γυρνουν απ τα φροντιστηρια,οι συνταξιουχοι απο την χαρτοπαιξια του καφενειου, να εφευρεις μια διαδρομη αναγκης μασωντας τσιχλα,μια διαδρομη να φυγεις χωρις να το πολυσκεφτεις,να φυγεις με την ελαφροτητα της ζωης σου μοναδικη αποσκευη.Διαλυεται το εκει δεν υπαρχει ουτε το εδω,δραπετευεις απο το εκει και το εδω ,δεν εισαι εσυ πια, αλλαζεις επιδερμιδα και πουκαμισο,απολυεσαι απ'την παλια ζωη,δεν εισαι εσυ που ησουν,ξεφευγεις κι απ'τον εαυτο σου,δεν θες ,αρνεισαι,αραιωνεις ,γελας με την αρνηση τους(αρνηση της) εκεινη την σιγουρη εκεινη την συνηθισμενη,δεν σε νοιαζει που ακουγεται ακομη ο ηχος της ο ρυθμικος,που καπου ακομα χτυπαει το σφυρι της. Ειναι καλη η αρνηση γιατι σε αραιωνει σε κανει σκια μεσ'τη νυχτα,σε κανει παιδι του δρομου,μια ακομα αρχη καποτε θα ερθει ,μη με ψαξεις ουτε εδω ουτε εκει.(6-5-2006)