εκτεθειμένοι

Ποιος ξερει ποσα χρονια ειχαν περασει από τοτε.
Οταν φτασαμε περπατουσαμε στη χειμωνιατικη πόλη,μη ξεροντας που να παμε,ουτε δρόμους θυμομασταν,όλα ειχαν αλλαξει ή μοιαζαν όλα αλλιωτικα,όλα πιο συγχρονα,ισως και πιο ομορφα,πιο λαμπερα απ’αυτά που ειχαμε αφησει.
Δεν πολυμιλουσαμε μεταξυ μας μονο κοιταζαμε και δεν χορταιναμε,κοιταζαμε και νοιωθαμε κατι σαν ριγος, σαν χτυποκαρδι,πρεπει να ηταν γιορτινη νυχτα,αποκριες ,γιατι εβγαιναν παρεες χαρουμενες από σπιτια με φωτισμενα παραθυρα, δεν μπορουσαν να μας δουν εκεινοι μονο εμεις μπορουσαμε να τους πλησιασουμε με την ησυχια μας οσο θελαμε, αορατοι,κοιτα ποσο ψηλωσαν ειπα στον διπλανο μου ,μου φανηκαν σωστοι γιγαντες,ομορφυναν και ψηλωσαν ειπε ο άλλος,αυτό που ενοιωθα εγω ηταν μια πικρη ζηλια για τους ζωντανους,για την σπαρταριστη,καυτη ζωη τους,για το ρισκο που παίρνουν περπατωντας εκτεθειμενοι στην πραγματικη ζωη,μου φανηκαν καπως σαν αθλητες,ποσο θα ηθελα να ξανακολυμπησω μαζι τους.