Να είσαι έτοιμος

photo by shadowplay.

Ημασταν σ’ενα δρομο λοιπον,σε δρομο που εμοιαζε με το δωματιο μου,
ηταν λιγο πριν τη νυχτα,ενα φως εφεγγε μες το απογευμα.
Αυγουστος μηνας λιγος κοσμος στους δρομους,μεθυσμενοι μαλλον κυκλοφορουσαμε
Σε ρωτησα αν με καποιο τροπο μ’αγαπας ,δεν απαντησες ,ισως δεν ακουσες,μετα παλι βρηκα κουραγιο και χαμογελο και ξαναρωτησα,
σε τραβηξα απ’το μανικι : «βγες απ το παραθυρο σου και πες μου αν μ’αγαπας» ,
Ποιο παραθυρο μου απαντησες απο ποιο παραθυρο θελεις να βγω και γιατι , ετσι απαντησες,δεν ηθελες να μιλησεις ,ηθελες να γυρναμε στο δρομο εκεινο το απογευμα και να σου λεω τι βλεπω και να γελας,μονο αυτο ηθελες εκεινο το απογευμα,να βλεπεις με τα δικα μου ματια,
ομως τα ματια μου ειδαν ενα παραξενο ανθρωπο στο απεναντι πεζοδρομιο,
κατω απ την αναμμενη λαμπα,ηταν σαν να ηθελε να φωτιστει,
σα να μη του εφτανε το φως του απογευματος,σα να ηθελε να τον δω και να τον συμπαθησω.
«Τι βλεπεις εκει απεναντι ,τι κοιτας εκει ;» ,γελουσες και ρωτουσες,
φοβομουν να σου πω πως ειχα μπει σε μια ιστορια απο ενα παιδικο τραγουδι ,
ημουνα ενας ναυτης που δεν εχει στον ηλιο μοιρα και τριγυρναει μονος στους δρομους των λιμανιων ,αναζητωντας κι αυτος δεν ξερει τι,
αναζητωντας να κρυφτει,ισως και νακρυψει κατι,
ετσι ελεγε εκεινο το τραγουδι που τραγουδουσε ο πατερας μου,
εκεινος εκει απεναντι κατω απ’τη λαμπα παραμιλουσε και μου εγνεφε,
θα περασω απεναντι να τον χαιρετησω,
διψουσες ειπες να πας να πιεις νερο ,
ηξερα πως μια ωραια μερα θα χαθεις ,θα εισαι μακρυα κι ας σε βλεπω διπλα μου ,
Ηθελες εκεινο τον Αυγουστο να κανουμε βολτες στους αδειους δρομους και να σου μιλαω για τα σπιτια για τα σοκακια που αγαπω,κι εσυ να τ’ακους και να γελας ,και να τελειωνουν γρηγορα οι νυχτες μας και να φευγω να κοιμηθω μονος μου στο δωματιο με την μαιμου που ανεβαινει στα γονατα μου μολις με βλεπει και κλαιει, ολο κλαιει το τερας μου το δαρμενο τερας μου που εχω καιρο να το παω βολτα γιατι δεν εχω τιποτα να του πω κι εκεινο ειναι γερικο και αρρωστο,και δεν θελει να παμε στο γιατρο, τους φοβαται τους γιατρους δεν θελει αλλες ενεσεις και θαυματα ,τον πινει γλυκο τον καφε του το τερας μου κι ας πειραζει,
κι ολο κλαιει αθορυβα και αμεριμνα ομως μετα κοιμαται απελπισμενα.
Λοιπον πλησιασα τον κυριο που μου εγνεφε ,ποσο ειχε γερασει ,πανω απο τριαντα χρονια ειχα να τον δω ,σκονη στο προσωπο του ,εκανα να τον φυσηξω, εκεινος δεν μου ειπε πολλα μονο να εισαι ετοιμος μου ειπε ,να εισαι ετοιμος γιαυτα που χανονται γιαυτα που θα χαθουν ,τιποτε αλλο.
Απο τοτε εχω να δω εκεινο το αινιγματικο σου,περηφανο ανεξαρτητο χαμογελο ,
απο εκεινο το απογευμα που δεν ηθελες να μου πεις αν μ’αγαπας,
δεν τη σηκωνε η ψυχη σου τετοια κουβεντα
κι εγω μετα δεν πολυπροσπαθησα να σε βρω ,
καταλαβα πως μαλλον ξεκινουσε η αρχη του τελους.
Μετα αρχισαν να επιστρεφουν οι ορδες των παραθεριστων ,με αυτοκινητα και πλοια και κορναρισματα ,γεμισαν τους δρομους με βαλιτσες ,χαρουμενες φωνες,χορους, καλωσορισματα,χαθηκες στο πληθος δεν ξαναβρεθηκαμε.