φυσαλίδες δευτερολέπτων

photo by digikuva.

Ενα απρόσμενο τηλεφωνημα ,την ωρα που ειχα πολλη δουλειά ,δεν το περιμενα. Αρχισαμε να ρωταμε κατι αμηχανα «πώς τα περνας »,σου περιεγραψα τι εκανα το Σαββατοκυριακο ,ποσο κουραζομαι με τη δουλειά.Μετα μαλλον δεν ειχαμε τι να πουμε και μειναμε μερικα δευτερολεπτα σιωπηλοι,ενοιωσα παραξενα εψαξα κατι να πώ, να γεμίσω το κενο ,δεν μου ηρθε τιποτα ...μετα απο λιγο αρχισα παλι :« Δεν μου λες...», δεν ηξερα πως να συνεχισω,απ’την αλλη μερια της γραμμης δεν βρηκα βοηθεια «να μη σου πω... τι ;»
Μεχρι να ξεκινησω να λεω «δεν μου λες» ...να ηταν ισως μονο δυο δευτερολεπτα σαν μια φυσσαλιδα κενου ,βρεθηκαμε μονοι εγκλωβισμενοι κι ανυπερασπιστοι στην ιδια φυσσαλιδα μαζι, νοιωσαμε αμηχανα μαζι.
Καποια στιγμη μου φανηκε οτι εσυ το απολαμβανες ,σ’ένοιωσα να αισθανεσαι ανετα κλεισμένη μεσα στο μικρο διαστημα που δεν ελεγε και να τελειωσει και να φχαριστιεσαι την αμηχανια μου,το οτι εκει μεσα εγω έτρεμα,έπεσε η μασκα της σιγουριάς μου ,σαν αμήχανο παιδι που δεν ξερει πως να φερθεί, ένοιωθα οτι μέσα σ’εκείνα τα δευτερόλεπτα στριφογύριζες πανω απ τις πληγές μου ,μαλιστα αισθανθηκα οτι τις είδες με συμπάθεια,κι εγώ ενώ όταν ξεκίνησε το βουβό κενό φοβηθηκα οτι θα ειναι άχαρο και δυσάρεστο ,μετά καπου στη μέση του δεύτερου δευτερολέπτου δεν μου φανηκε κακό που ημουν τοσο άτεχνος σε μια συζήτηση, που ισως έδειχνα αφελής και παιδαριώδης .
Αρχισε να μ’αρεσει αυτο το τρεμουλιαστο σταματημα του χρονου που το διανυαμε μαζι , απολυτως μαζι, ηταν σαν ενα σπιτι που το κατοικησαμε μαζι κι εκεινο το «δεν μου λες..» εφυγε απ’το στομα μου χωρις να το θελω πια γιατι μου αρεσε εκει μεσα ,ενοιωθα βολικα μ’αυτη την αποκαλυψη, μεσα στο κλουβακι του χρονου νοιωθεις κλεισμενος μαζι με καποιον πολυ κοντα ,πολυ αμηχανα, πολυ αληθινα.
« Δεν μου λες...» ...το ειχα ήδη εκτοξεύσει και ακούστηκε , ετσι αναγκάστηκες ν’απαντησεις στη διαλυση του αμήχανου σπιτιού μας , καθως λοιπον βγαίναμε σε ειδα να περιμένεις λιγο, δεν βγήκες αμέσως ,με την ησυχια σου ,σηκώθηκες με κοιταξες με στοργικά ειρωνικό βλέμμα και μου είπες βγαινοντας «Τι να μην σου πω;» Ειπες να μην σου πω, ν’αφησουμε τη σιωπη να μιλήσει λιγο ακομα ,ομως απο εκει και περα τα πραγματα ετρεχαν με τους πραγματικους ρυθμους , ηδη ειχαμε πεταχτει εξω, αλλωστε ειχα πια βρει τις επομενες λεξεις για να συνεχιστεί η κουβεντα , τις λεξεις που θα επετρεπαν στο ορμητικο κυμα του χρονου να μας πετάξει στις ξεχωριστες ζωες μας.