νερό κερί και θειάφι

εσυ: ναι
εγώ: ναι ναι
εσυ: το δευτερο ναι πού παει?
εγώ: παει στο απολυτα ειναι δυυσκολο πραγμα το απολυτα σχεδον ιερο,το σεβομαι και του βαζω στην ακρουλα του ενα προσφορο ενα κερακι ενα ναι
εσυ: τιμη μου που μνημονευεις παρεα μου το απολυτο
εγώ: σερναμενος κοιταω τις ακρουλες τα βαθουλωματα στο βραχο και λεω να το απολυτα που σεβομαι που φοβαμαι και με δερνει,και το αποφευγω και το ραινω με μοσχογιασεμια της απειραχτης παρθενας νιοτης μου,ημουνα νιος και πρεπει κατι ναχω να μιλαω στον πληθυντικο κι ειναι αυτο το απολυτα το απολυτα που μυριζεις κερι.
εσύ: θέλω να σου πώ για το νερο
εκεινο που σβηνει στις ακτες
εγώ: που μυριζεις το θειαφι ειναι αυτο που θελει να πεθανουμε με τη σειρα μας αχ δεν μενουνε λεξεις στο σπιτακι που εχτισα μωρε δεν μενουνε μονο δακρυα και ρουφηγμενες μυτες ,δε μενει τιποτισ
εσύ: αχ μωρε,αχ