Ορφανοί καιροί

photo by suzeque.

Ενας γλυκος κι έρημος αέρας μ’έφερε χθες στη συνοικία των χαμένων καιρών.Εννοώ την συνοικια της ζωής που αγάπησα αλλα δεν έζησα
Τα ραντεβού που ματαιώθηκαν ,τ’ αμαρτήματα που δεν τόλμησα,την άμμο που γλίστρησε απ’τα χερια μου, τα καλοκαίρια που έμεινα μόνος στην Αθήνα,τα ταξίδια που δεν έκανα ,ακόμα κι εκείνα τα μεσημέρια που μ’έβαζαν με το ζόρι να κοιμηθώ ενώ ηθελα να είμαι έξω με την παρέα της γειτονιάς .
Αυτά τα ορφανά κομμάτια της ζωής μου ειναι τα πιο καταδεκτικά ,
χαιδεύονται τρυφερά με την φαντασία μου πιο πολυ απ’τις στιγμες που έζησα.
Περπατούσα λοιπόν σε κατι ανηφοριές γυρω απ’την Ακρόπολη που ήξερα οτι υπάρχουν κι ειναι τοσο ηλεκτρισμένες οταν τις φωτίζει το φεγγάρι . Ενώ καποτε ζουσα εκει κοντα τις αγνοούσα , ποτε μου δεν τις ειχα περπατήσει.
Στην σιωπηλή οδο Σωφρονίσκου μια κοπελλα με φώναξε από ενα παράθυρο ,ανέβηκα στο σπίτι της ,ηταν Κυριακη μεσημέρι μου έφτιαξε καφε,
θα την ειχα ερωτευτει αν ειχαμε παει μαζι σχολειο,
κι αν την είχα παντρευτεί ποιος ξέρει μπορεί να ζούσαμε μια αιώνια εφηβεία μαζί.
Στο διπλανό δωμάτιο η φίλη της η Αγγελική χτενιζόταν μπροστα σ’ενα καθρέφτη ,την αναγνώρισα ,δεν ειχε μεγαλώσει απο τότε που κοιταζόμασταν στα ματια ,καθε απόγευμα στο λεωφορείο για το φροντιστήριο .
Χτενιζε συνέχεια τα ισια μαλλια της και μου ειπε: «Με θυμασαι?»
«Εχω την αρρωστια να ξεχνώ το παρελθόν » της απάντησα αμήχανα,
δεν της είπα πως την θυμόμουν.
«Θελεις να παμε βόλτα στο ψιλικατζιδικο της Αρμένισας να παρουμε κουφέτα
για τα βαφτίσια,σημερα εχουμε βαφτίσια»
«Ποιος εχει βαφτίσια?» την ρώτησα
«Η φιλη μου θα βαφτίσει την κουκλα της .Μετα θα πάμε να κλέψουμε λουλουδια απ’τις αυλές της Ν.Σμυρνης ,θυμάσαι τότε που ειχες φοβηθή να ερθεις? »
Με κοίταξε βαθειά στα μάτια απ’τον καθρεφτη ,το δωμάτιο ,η επιπλωση ηταν του παλιου καιρου σαν το δωμάτιο που υποδεχόταν τους ξένους η γιαγιά μου ,στην αυλή είδα ενα πηγάδι.
Ακουγα παραπονεμένους αναστεναγμούς και κρυφά,πνιχτά γέλια απ’τους τοιχους, απ’το διπλανό σπίτι ,δεν ξέρω απο που.
Καποια στιγμη γλίστρησε η χτένα στα χερια μου κι άρχισα να την χτενίζω,πέρναγα τη χτένα στα λαμπερά μαλιά της και μύριζα φρέσκο άρωμα.
Οι αναστεναγμοι δυνάμωναν ,ανάμεσα τους τα πνιχτα γελια κατι σαν μουσικη σωματική,ανθρώπινη μ’ενα ρυθμο που με γαλήνευε και με μούδιαζε ,ηθελα να μείνω εδω,να μην τελείωσει ο καφές που μου εφτιαξαν ,να δεχομαι τις παράδοξες προσκλήσεις τους ,να παίξω στα αρωματικά παραμύθια τους, απ’την αρχη να γίνουν οι γάμοι ,οι βαφτίσεις ,τα γλέντια,όλες τις μουσικές να τις σφυριξουμε ανέμελα,να πάμε σχολείο ,να μεγαλώσουμε,να βρούμε ,να χασουμε ,να χαθούμε και να ξαναβρεθούμε .
Την χτενιζα με τον ρυθμο των αναστεναγμών και της ελεγα : «Κάπου θα ξαναβρεθούμε ,θα γελάμε που ηταν τοσο εύκολο κι απλό ν’ανακαλύψουμε εκεινη την συνοικία που είναι η πιο δική μας»,
Ποιος καλός αερας θα με στείλει να μείνω σ’εκείνη τη μαγνητική τρελλή γειτονιά που περιέχει ο,τι χάθηκε , ο,τι δεν έγινε, ο,τι δεν θυμάμαι πια,τις κρυφές αγωνίες, τους άδειους δρόμους,τα φωτισμένα παραθυρα,τα λαχανιάσματα, τα σιωπηλά μας βλέμματα κι ας μείνω εκεί παγιδευμένος στον ορφανό ιστο της εφηβείας μας