Το μακρόσυρτο απόγευμα του Ιουλίου τέλειωνε, στον τοίχο του διαμερίσματος είχε πάρει τη θέση του ένα κουνούπι τίγρης, περίμενε να νυχτώσει για να δουλέψει, να δαγκώσει και να υπάρξει, περίμενε να ζήσει όπως το περιγράφουν τα τηλεοπτικά δελτία που προειδοποιούν τους κοιμώμενους πολίτες.
Εξω ήταν χειμώνας, φύσαγε και ψιλόβρεχε αρχές Ιουλίου, ωραία μύριζε η βροχή, ο σκύλος του διαμερίσματος ερέθιζε την ευαισθησία του τώρα που έφευγε το φως της μέρας και σκεφτόταν πως, ενώ το αφεντικό του είχε ,καλώς εχόντων των πραγμάτων, άλλα είκοσι πέντε χρόνια σφριγηλής ζωής, εκείνος είχε άλλα έξι χρόνια μόνο, μέχρι να τον καταβάλλουν απόλυτα τα σκυλίσια γερατειά του, η σκυλίσια ζωή είναι τόσο μικρή, έπρεπε να βρει τρόπο να ζήσει πιο έντονα, να αγαπήσει πιο έντονα, να νιώσει πιο έντονα, να κλάψει, να γελάσει πιο πολύ, πιο δυνατά, ν' αφήσει την ψυχή του να εμπιστευτεί, να ηρεμήσει, να δώσει, να δεχτεί.
Αυτό δεν ηταν εύκολο, τοσο παραχαϊδεμένος σκύλος που ήταν, δεν ήξερε να δέχεται όσο έπρεπε, σε τελική ανάλυση, δεν ήξερε ν' αγαπά όπως έπρεπε κι είχε μόνο λίγα χρόνια μπροστά του, έτσι του δήλωνε αυτό το καλοκαιρινο-χειμωνιάτικο απόγευμα, του το φώναζε η μυρωδιά της βροχής, του το τραγουδούσε η ψυχή του.
Στην τηλεόραση ετοιμαζόταν ν' αρχίσει το ματς ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιταλία, είχε πάρει το αφεντικό θέση στον καναπέ του σαλονιού, πλησίασε ο σκύλος κοντά να νοιώσει την ζεστασιά των ποδιών του αφεντικού του, να τρίψει το γέρικο κεφάλι του στα πόδια του, να νοιώσει για άλλη μια φορά την αγάπη χύμα, χωρις κρατήματα και φιλοδοξίες και όνειρα και περιορισμούς, μια αγάπη να αντικαθιστά τον χρόνο, να δίνει μια κλωτσιά στον χρόνο να τον αποβάλλει, να σε φέρει σ' εκείνο το δωμάτιο που δεν έχεις συχνά επισκεφτεί, ν' αδειάσεις το είναι σου χωρίς ηλικία, να ξαναθυμηθείς εκείνη την σκύλα τη μάνα σου που σε γέννησε πριν δέκα μόνο χρόνια κι αφηνόσουνα και χαλάρωνες στην αγκαλιά της με τις πολλές ρώγες, αφηνόσουν στο ζεστό γάλα της, στριφογύριζες στον ουρανό της αφέλειας, της χρήσιμης άγνοιας και της ζεστασιάς.
Το κουνούπι-τίγρης, αποφάσισε να κάνει την πρώτη πτήση του γι' απόψε, έπρεπε κάποιον να δαγκώσει, να ρουφήξει αίμα ακριβώς όπως το περιγράφουν οι δημοσιογράφοι που φοβίζουν τον κόσμο, εγώ δεν υπήρχα στη σκηνή, περνούσα με το αμάξι έξω απ' την πολυκατοικια γυρνώντας κουρασμένος στο σπίτι, ειδα, λοιπόν, απ' το ανοιχτό παράθυρο, το κουνούπι να εφορμά προς τον μαλλιαρό λαιμό του σκύλου, βεβαίως ήταν μολυσμένο με λεϊσμανίαση, κοινώς Καλαζάρ.
Βεβαίως, αργότερα το καλοκαίρι, θα έδιωχνε τον παρείσακτο μικρό χειμώνα του Ιουλίου, θα συνέχιζε σαν κανονικό καλοκαίρι, ο σκύλος θα έκανε μερικές επισκέψεις στον κύριο Γιάννη τον κτηνίατρο της γειτονιάς, κάποιες ενέσεις άνευ επιτυχίας, θα πέθαινε πρόωρα από Καλαζάρ, δεν θα προλάβαινε να θυμηθεί πώς αγαπούν και πώς αφήνονται.
Το αφεντικό του σκύλου δεν θα ξανάπαιρνε σκύλο γιατί πολύ τον στεναχώρησε, τον ταλαιπώρησε η ένεση ευθανασίας εκει προς το τέλος Οκτωβρίου, τότε, που ανάμεσα στις φθινοπωρινές μέρες εμφανίζονται μικρά καλοκαιράκια των τεσσάρων ημερών, που μπορούσα να τις νοιώσω σαν μια ζωή καλοκαίρι, ας είναι τόσο λίγες μέρες, αν ήξερα τώρα που περνάω έξω απ' την πολυκατοικία, αν μάθαινα τώρα που ψιλοβρέχει να θέλω και ν' αγαπώ.
