Oνειρα παιδιών

photo by Reza Mazaheri.

βάλτε ένα χεράκι μαζί μ'εκείνους που φροντίζουν
τα παιδιά στο γκαζοχώρι

...

Photo by senzor.

Οταν σιωπώ είναι απίστευτο πόσο ευφραδής γίνομαι

Κ.Δημουλά

Μετά το σιδέρωμα.

photo by steph.

Τι δεν είδαν τα νέα παιδιά....Δεν είδαν την στοργή και την αγάπη που πήρε την θέση του τρελλού πάθους τών πρώτων χρόνων. Αλλωστε ξέρουμε πιά τι είναι η Χημεία του έρωτα...Ενδορφίνες, ντοπαμίνες , σεροτονίνη. Τελειώνουν σε δυο τρία χρόνια σχέσης. Δεν είδαν την περηφάνεια στα μάτια του ζευγαριού όταν καμάρωναν τους δυό γιούς τους. Δεν είδαν τις Κυριακές που δεν ήταν μελαγχολικές. Ούτε είδαν τις παγωμένες νύχτες του Χειμώνα όταν χουχούλιαζε κοντά του στο κρεββάτι για να ζεστάνει τα παγωμένα πόδια της...Κι ύστερα τους έπαιρνε ο ύπνος κι έβλεπαν τα ίδια όνειρα...Οταν άκουγε τον αέρα να σφυρίζει έξω κι αυτή ένοιωθε ήσυχη και προστατευμένη κοντά του.Δεν είδαν που αυτή κρυφογελούσε κι έπαιρνε θάρρος που άκουγε να της λέει ότι τώρα είναι πιό όμορφη απο παλιά. Και τότε που τον πονούσε η μέση του πόσο τον φρόντιζε τον "ανάπηρο" της. Η όταν αιμοραγούσε η πληγή από το δόντι που της είχε βγάλει ο οδοντίατρος πώς της έβαζε τρυφερά γάζες και επιθέματα γιά να σταματήσει το αίμα...Κι όταν τσακωνόντουσαν τι ταραχή...Πού θα ξέσπαγε τα νεύρα της που μπορεί να ήταν για άσχετη αιτία? Γιατι απλά μπορεί να ήταν one of those days που οι γυναίκες τρελλαίνονται.Σε ποιον να πει για τις μηχανορραφίες και τους κακοήθεις "πλην..άδελφους" στη δουλειά ? Δεν είδαν τα χέρια τους πως κρατιόνταν σφικτά τότε που συνόδευαν το φευγιό του γονιού.Πώς γλύκαινε ο πόνος.Ούτε στις διακοπές τους είδαν.Τις φωνές της τότε που έχασαν το καράβι για την Αστυπάλαια...Κόντεψε να του βγάλει τα μάτια με τα πράγματά τους καταγής μπροστά στο λιμάνι γιατι αυτός ήταν μέσα στην αργοπορία πρίν ξεκινήσουν.Αλλά μετά..πόσο ήταν όμορφα στο νησί..Και κάπου κάπου στον κοινό τους δρόμο έρχονταν στιγμές που την κοιτούσε πολύ ερωτικά και λίγο ξεδιάντροπα όπως τον πρώτο καιρό.Αν κάποιος την γλυκοκοίταζε όταν είχε τις ομορφιές της.Τότε ήταν που τη στρίμωχνε και του 'βγαινε το παλιό πάθος.Και την έβρισκαν κι οι δυό όταν ήταν μεθυσμένοι και τρελλοί μετά απο γλέντια με φίλους.Και της έκανε ζήλιες κι αυτή του έκανε επίτηδες την έξυπνη και την ενδιαφέρουσα για να τον κάνει να πονέσει. Και τότε που προσπαθούσε με υπομονή να τον κάνει να καταλάβει ότι μαθαίνεται ο έρωταςκαι ας ασχοληθεί με λιγότερο εγωισμό μαζί της να δει πως να κάνει για να το φχαριστηθεί κι αυτή γιατι οι γυναίκες είναι πιο δύσκολες και ντροπαλές και μετα να τον κοιτά στα μάτια μ'ευγνωμοσύνη. Δεν είδαν τα παιδιά τι έγινε εκείνο το Σαββατόβραδο .μετα που έφυγαν απογοητευμένοι. Αυτή τελείωσε ήσυχα το σιδέρωμα μετά φόρεσαν κι οι δυό όμορφα ρούχα και πήγαν σινεμά να δούν την νέα ταινία του Γούντι Αλλεν να γελάσουν, και λίγο να μελαγχολήσουν γιατι ο καιρός περνά και η ζωή περνά και ο μόνος αληθινός εχθρός τους είναι ο χρόνος. Και μετά πήγαν για ποτό στο μπαράκι με τα μπλούζ στην Πανόρμου όπου ανακατεύτηκαν με τους νέους να τους δουν που κρατιόντουσαν απ' το χέρι. Γιατι η ζωή έχει κι άλλα.Εχει να δουν τα εγγόνια τους , τα ανηψάκια τους ,τα παιδιά των φίλων τους να μεγαλώνουν.Τα καινούργια βλασταράκια που έχουν να τους δείξουν τόσα και να μάθουν απο εκείνα τόσα...Για να μη χάσουν ποτέ το παιδί που υπάρχει μέσα τους.Γιατί αυτό το χώμα κι αυτός ο αέρας δεν μας ανήκουν.Να μαστε γεμάτοικαι πλήρεις την ώρα του αποχαιρετισμού κι έτοιμοι να τους τα παραχωρήσουμε.Οπως κι αυτοί το ίδιο θα κάνουν ...Σ' αυτούς που έρχονται.


(ο,τι διαβάσατε είναι ενα σχόλιο που εστειλε ανωνυμη φίλη για το κείμενο "στην ακρη της αγάπης" ,νομιζω οτι αποτελει καλή συνεχεια της προηγουμενης ιστοριας )

στην άκρη της αγάπης

photo by CAnDO.

Tι μουσικη ελκυστικη ακουγεται αυτό το βραδακι του Σεπτεμβρίου.
Πως μουδιαζουν οι αντιστασεις μου μ’αυτή την μουσική.
Σα να ηρθε μεχρι τ’αυτια μου για μενα , για να ακουμπησει στα κενα ,στα διληματα στα ερωτήματα,τις ανασφαλειες και να τα κανει αερακι δροσερο κι αναλαφρο.
Ας πουμε ότι ειμαστε μαζι ,θελω να χορεψουμε μ’αυτή τη μουσικη,θελω αυτό το χορο μαζι σου,
Κελαιδαει η μουσικη,σα να είναι ξημερωμα απαλο, σαν αρχη ,σα να μην εχει κυλησει ουτε ο χρόνος ουτε τιποτα
Αυτή η μουσικη ολους τους χρονους τους γυρναει απ’την αρχη,χαλαει τα ρολογια. Αυτή η μουσικη κανει ότι εχει ηδη συμβει να τρεμει και να σβηνει.
Θελω να χορεψουμε μ’αυτή τη μουσικη,παρε με να χορεψουμε καθως θα ημαστε νεοι,και δεν θα φοβομαστε και δεν θα ξερουμε,θα με παρεις να χορεψουμε,στη σιγουρια των ματιων σου στη σιγουρια του γελιου σου,στη σιγουρια της αγουρης στοργης σου.
Και θα μ’αφησεις να δω την ομορφια σου να την αγγιξω την ομορφια σου ,όταν θα ειμαστε μονοι κι ολομοναχοι.
Θα χορευουμε ,αγκαλια δεν θα κοιμομαστε,θα πινουμε πολλους καφεδες και θα χορευουμε ,και θα βγαινουμε χορευοντας εξω απ τους τοιχους του σπιτιού ,σε αυλες με πηγαδια κι εκει θα χορευουμε,και στις παλιες ασπρομαυρες ταινιες θα γελάμε και θα χορευουμε,και θα παντρευτουμε με δωρα και συγγενεις και θα γυρναμε από τραπέζι σε τραπεζι να χτυπαμε ποτηρια με τους καλεσμενους και μετα θα μας φαει η νυχτα,και θα χορευουμε καθως οι υπαλληλοι του catering θα μαζευουν τους τελευταιους μισοφαγωμένους δισκους και θα βιαζονται να γυρισουν νυσταλεοι σπιτι τους και θα παμε χορευοντας να γεννησεις παιδια ,ναι θα χορεψουμε μεχρι εκει ,θα σε σηκωσω μεσα στο δωματιο της κλινικης λεχωνα να χορεψουμε ,μη σταματησει ο χορος και μια βραδια Κυριακής μιας συνηθισμένης Κυριακης που θα βλεπω εγω μια ταινια στην τηλεόραση κι εσυ θα σιδερώνεις θα ερθουν να μας επισκεφτουν ένα ζευγαρι γυρω στα εικοσιτεσσερα εκείνος,πιο μικρη η κοπελλα ,εκαναν λάθος στο κουδουνι ,νομιζαν πως το διαμερισμα μας θα ηταν το δικο τους όταν θα παντρευτουν ,ηταν αστειοι και πεισματαρηδες ,τους ειπαμε όχι αυτό είναι το δικο μας διαμερισμα,σιγουρα δεν είναι αυτό που θα νοικιασουν για να παντρευτουν κι αρχισαμε παλι να χορευουμε ,μου ειπες πως αυτό το ζευγαρι που δεν πολυσυμπαθησα ειμαστε εμεις πριν εικοσιπεντε χρονια,αυτοι οι αφελεις – ανευθυνοι ειμασταν εμεις,δεν το πιστευω.Με χορευεις μεχρι την ακρη ακρη του ερωτα μας,ακομα και μετα το τελος του.
Θελω κι εγω να προχωρησουμε να το χορεψουμε κι αυτό που υπαρχει μετα την αγαπη.Χορεψε με και μετα βαλε με σ’ότι υπαρχει όταν πέθανε ο ερωτας μας ,θα το χορεψω μαζι σου κι αυτό, να το ζησω κι αυτό το νόημα,τωρα που φυγαν τα παιδια ,μας αφησαν μονους σιωπηλους για τα μακρυνα τους πανεπιστημια τωρα που ο ερωτας μας δεν φαινεται ,δεν θυμαται,δεν θελει,δεν βλεπει .Χορεψε με,χορεψε με κι εδώ Αυτό το τωρα το λιγο και πιο λιγο να το καψουμε να το χορεψουμε,
Φοραει γαντι το τώρα ,μ’αγγιζει με γαντι η ζωη.Πιασε με το χερι σου το χερι μου σφιχτά, οσο πιο σφιχτά και χόρευέ με.
Χορευε με μεχρι το τέλος της αγαπης
Ελα να το περασουμε κι αυτό μαζι
Να δούμε το τελος της ιστορίας μαζί.
Ανοιξε την αγκαλια σου να με συμπονεσει,ανοιξέ την να με χορεψει μεχρι την πικρη γουλια,
Το νεαρο ζευγαρι βλεποντας μας τρόμαξε ,σηκωθηκαν να φυγουν λιγο αποτομα,
Εφεξε μια λαμψη απογνωσης στα ματια τους , μ’εκανε να το καταλάβω ,ειμασταν εμεις οι δυο πριν εικοσιπεντε χρονια.Μας ειδαν και τρομαξαν ,εσυ σιδέρωνες ,εγω αμιλητος εβλεπα μια ταινία με το Μπέν Γκαζάρα ,ακουγεται από απεναντι ένα τραγουδι του Λεονάρντ Κοέν ,τα παιδια σπουδαζουν μακρυα,ειμαστε μονοι κι ολο μονοι, χορευουμε τυφλα ,πλησιαζουμε την ακρη.Το νεαρο ζευγαρι βλεποντας μας απογοητευτηκε ,κατι κατάλαβαν κι εκείνοι, βγηκαν εξω ισως καυγαδίζουν ,ισως να νοιωθουν παγωνια.
Μη σταματας ,χορευέ με , παρε με απ΄τον πανικο ,
φερε με στο ησυχο λιμανι που δεν βρηκαμε ,
βαλε με κάτω απο εκεινη την ευτυχισμενη στεγη της στοργης σου,
ασε με επιτελους να την βρω.
Σπρωξε με στην ακρη της ψυχης σου,χορεψε με μεχρι να σε δω.

τι δεν έκανε

photo by pixietart.

Θησεύς

Για τους Λαβύρινθους χρειάστηκες

ένα κουβάρι νήμα· και κάποιον

να το κρατάει στην είσοδο- όπου

μπορούσες να το δέσεις κιόλας

αποφεύγοντας έτσι τους έρωτες

που επιτείνουνε τα λάθη.

Για τους Μινώταυρους χρειάστηκες

τη δύναμή σου. Και θα αρκούσε,

θ’ αρκούσε μόνο ν’ αλλάξεις τα πανιά

για να επιζήσει κι ο Αιγέας.






Αθως Δημουλάς