Εξάρχεια και Πατησίων

Εξαρχεια και Πατησιων περα δωθε ,λεωφορειο,νοσοκομειο και τοτε τρεχαμε κι εδω ειμαστε ολοι και μας σκιζει η μοναξια
Εδω ειμαστε σου λεω
με γιατρους και ψυχιατρους και σε παραταω να φυγεις,
πρωι ειναι και βρεχει δεν ξερουμε που να σταθουμε ποια λεξη να κρατησουμε τη μανα,μη κρυωνεις κρεββατι στο διαδρομο με παραβαν,μη μου κρυωσεις ελαφακι μου ,
περιμενε με νοσοκομες βλοσυρες εκει που δεν ανηκεις ,
δεν ειμαι εδω και θα ερθω αυριο να σε βρω,
με πικρα και με φτωχεια ατελειωτη κι αβασταχτη φτωχια μωρε να με περικυκλωνει και ποιος ειναι ο δρομος πες το και μαντεψε το ,
με πονο δακρυγονο και πονο στο κεφαλι ,σφιγγεται πονος σημαια στο κεφαλι μου ,πες μου που παμε να ξυπνησω να σ’αντεξω να μη δειλιασω παλι , να φερθω καπως στη μοναξια σου στη μοναξια μου.
ελατε φιλοι τωρα βραδιαζει να πεταξουμε να στησουμε να δωσουμε οτι δεν εχουμε, ελα να κλαψουμε, να σπασουμε ελα στο δακρυ του δακρυγονου και στη φωλια της πολης,
σωμα ζεστο να σκεπασω το φως που σε καρφωνει ,
πως σου μιλανε οι σκιες και λες παραμυθενια πραματα
να πιουμε ενα ποτο στο μπαρ που ξενυχταει
ελα να δουμε τσοντα πολη γυμνη γρανιτης σε κρεββατια να χορευει.
τους μεταναστες κατω απ τις γεφυρες
τα παιδια στη λενορμαν
να χρωστανε το βαρος του κοσμου
στη ροσινιολ σκυλια ετοιμοθανατα και κλωτσημενα,
νοσοκομειο να μοιρασουνε χρυσα γοβακια στους πεθαμενους
ελα ελα να φωλιασεις μεσα μου ελα να σε κρυψω απ τους μπατσους
να σηκωσουν τα παπουτσια μας φτερα απ τα πεζοδρομια ,
ελα τα χρονια να νιφτουν τις αμαρτιες μου να μαγευτουν οι μερες μας
ασημι λαμψη νυχτες μας να σαγηνευονται νεα χριστουγενα
να ζυμωθουν ελα λαμπαδες ν αναψουν ελα τα χερια να δεθουν ελα τ’ αστερια πλησιαζουνε ελα τα ματια ν αποκαλυφθουν τα χερια ν ακουμπησουν
ελα να λαμψουν τα σκουπιδια μας
ελα τη μοναξια να κοψεις βασιλοπιττα
ελα κρεββατι ελα αρρωστια ελα φτωχια μου
ελα την τελεια στιγμη στου χαρου τα δοντια να γινουμε φιλοι
προδοσιες να σγχωρεσουμε να σβησουμε τεφτερια ελα ελα να δουμε τεντωμενα σκοινια σεντονια και τι εχει απο πισω ελα να ψαξουμε για καλυτερη αρρωστια ν ακουσουμε παλια τραγουδια ,να δουμε
βαρυ φορτιο στη πλατη μας, ελα να μη γερασουμε ,
ελα δεν ειμαι ελευθερος στο λεω ελαφος εσυ στο δασος ελα,
δεν ειμαι ελευθερος βαραινω γερναω και λεω, να ρθώ ,θα ερθω,
γιατι βγηκαν αστερια πισω απ τις ταρατσες μας ,
πως να τα δεις πως θα τα αντικρυσεις,
βγαινουν αστερια σου λεω και φευγουν ,
αποκλεισμενοι κι αυτα τα χριστουγενα ,
ελα εξω,ελα
καφενειο και πακιστανοι ανεργοι στο περιστερι παρελασεις αταιριαστες νυχτα κοιμισμενη μου νυχτα ,τα νανουρισματα σου σκληρα ,
και καφενεια με μικρες και φτωχιες πουτανιτσες,ωχ μανουλα μου και σκατομοναξια μου,
ζαλισμενος εκτος τοπου και χρονου σου,ελα δεν ξερω αν θα ρθεις
περναω ποτε ποτε απο εδω που ποιος ξερει που ειναι και τι ειναι ,
φιλος και απολυτως ξενος ,
πολη σκηνη, πολη σκληρη με χαλασμενα αισθηματα ,σαν δοντια προς εξαγωγη,
λιγουρια τη μιζερια μου βαρεθηκα,
που πατω,θελω να ερθω και πρεπει να φυγω ,
ελα να με βρεις ,ζαλισμενος
μοναξια και φιλοι και φευγουμε απ αυτο που μας περικυκλωνει ,μη γελας
οσο ειναι καιρος ,οσο ειναι καιρος ενα τσιγαρο καπνισε και φτασαμε κι ας μη καπνιζεις πια,
κι ας το ΄κοψες ενα τσιγαρο δρομο στα ξενα ειναι το αυριο
ελατε προσκληση χωρις τον ξενοδοχο
ενα τσιγαρο καιρο μεχρι να φτασουμε στην Πατησιων.

UNA NOTTE A NAPOLI

Mε αλιταλια φτασαμε στη Ναπολη με φτερα ραγισμενα ,πολη με κουρασμενο χαμογελο,Ναπολη ραγισμένη,εκπαιδευμενη να περιμενει λυτρωτικο τελος να βλεπει μασκες ανθρωπους τοπία με την ελαφροτητα που τους αξιζει, η θλιψη να μυριζει πορτοκαλι και βροχη και χριστουγεννα μικρά και ταπεινα και ελα να δεις την πολη απο πανω ν ακουσεις τις καμπανες της να δεις τα τζαμια του καπρι να λαμπουν απο τις πενιχρες αχτιδες του πρωινου,να λαμπει κι η νυχτα, να ερθει αργα χαιδευτικα,και δεν ειναι αναγκη να κανεις τα λαθη που εχω κανει, να βλεπεις και να ειμαστε αμιλητοι.ελα μια νυχτα στη Ναπολη , μη φοβασαι να χαμογελας τη θλιψη σου,την ακρη,ενα αδιεξοδο δαιδαλος στενα σοκακια,τρεχουν τα λεπτα κοσμος στους δρομους τρωει ριτσες και φρολες και εχει τσαντες με ρουχα μωβ που ειναι της μοδας φετος , χορευει κι η μοδα φετος το χορο της ακρης ,του τελους να φτασουμε την αγαπη στο τελος να δουμε περηφανοι τα σκοταδι που δημιουργησαμε ,να το αντικρύσουμε να αγγιξουμε να μας αγγιξει .
Εφυγαν κι αλλοι κι αλλοι κι αλλοι σου υποσχομαι ,στο υποσχεται δεν σ αφηνει η πολη μονο σου,ελα να δεις απο ψηλα εχει μαλακα συννεφα η Ναπολη εχει το υφαιστειο μεσα της γυρω της ,τρεχει,κοιμωμενη βαδιζει σε βλεπει στα ματια σ αντικρυζει με φρουτα με ομπρελλες με τραγουδια του πατερα σου της μανας σου τις μουσικες ,εχει χρονο που ερχεται και ξαναρχεται και εμεις γυρω γυρω στριφογυρναμε το βλεπω το παρατηρω και το καλυτερο που εχω να κανω ειναι να γελαω να κλεινω το ματι στη νυχτα,προαστειο Παυσιλυπο, πινω το Παυσιλυπο θεραπευομαι πατωντας μαλακα τα σκαλοπατια του σκαρφαλωμενος σε ξενα δευτερολεπτα.Νάπολη,χυνομαι στη νυχτα,ποιος ειμαι που ερχομαι ,τι ψαχνω, λες "θα σε μαθω να θελεις" και να σου λεω ειναι αργα ,αυριο παλι,και να παρακαλας "ελα να μαθεις τι ειναι να θελεις",ειναι αργα.Αυριο, χρονος, ωρες λεπτα σαν ξενητια θα ειμαι ετοιμος να θελω.Ξενο αυριο,αληθεια σου λεω.