σημερα χρωμα κιτρινο

Βροχερο,παγωμενο πρωινό Δευτέρας ,στο απεναντι πεζοδρομιο μια Μιμοζα που αποφασισε ν'ανθισει,προλαβε να φερει απαλη κιτρινη ανοιξη μεσα στο χιονια.

Μια ωραια κιτρινη πεταλουδα περναει πανω απο ποταμια κι απο δαση,
απο συνοικιες κι απο ζωές.
Γελαει και χαιρεται μονο που υπαρχει και πεταει.
Ειναι περιεργη κιτρινη,
θελει να ζησει,ν'αγαπησει, να κανει ζαβολιες.
Τα φωτισμενα παραθυρα την μαγνητιζουν,την ζαλιζουν,την αιχμαλωτιζουν,
την προκαλουν ν'ανταλλαξει το ταξειδι με την αγαπη,τ'ονειρο της με την στοργη,την μνημη με τη λησμονιά.

πες μου βιβλίο μου

Ολα μπορει να εχω καταφερει να τα σβησω,ολα μπορουν να λυγισουν στην ξηρασια των ημερων,να ξεχασω να δω τον εαυτο μου το πρωι στον καθρεφτη,ν’αγνοησω τ’ονειρο που ειδα το βραδυ,να μη βλεπω πια κανενα ονειρο,να βλεπω τους ανθρωπους γυρω μου σαν σκιες ,να μην υπαρχουν να μη πονουν να μην νοιωθουν,να μην κανω ονειρα να μη θελω τιποτα,να μη νοιωθω τιποτα,να μην ξερω γιατι αυριο πρεπει να σηκωθω,να πλυθω να φορεσω πουκαμισο και παντελονι.
Ολα αυτα μπορουν να σου συμβουν ,αν ομως εχει ξαστερια κι αντικρυσεις το φεγγαρι να φωτιζει , να ηλεκτριζει τον ουρανο , καθως οδηγεις επιστρεφοντας σπιτι κουρασμενος διχως εμφανη σκοπο και στοχο,τοτε ξαναρχιζεις και τσιμπιεσαι απ’τη
γοητεια του ,νοιωθεις μια ζηλεια,μια ορεξη να ζησεις να δρασεις να νοιωσεις να τιναχτεις ν’ακουμπησεις ενα ονειρο,ποιο ονειρο?ποιο παραμυθι?
Ποιον ηλεκτρισμο να σε δονησει?
Βοηθησε με να ψαξω να βρω τι θελει να μου πει ,τι μαγειρευει το φεγγαρι,
βοηθα με βιβλιο μου.

Γαλάζια λίμνη

Μια πάπια κολυμπούσε στην γαλάζια διάφανη λιμνη,λιμνη από ζελέ πάνω στην άσπρη τούρτα,
Τούρτα γενέθλιων με τέσσερα κεράκια,τα μάτια του αγοριού προσπαθούσαν να διεισδύσουν στο διάφανο γαλάζιο βυθό της λιμνης,μ’εργαλειο φαντασίας ένα vew-master με εικόνες του ελκήθρου του Άγιου Βασίλη και των Chip και Dale μέσα στην κρυψώνα τους να τρωνε καρύδια.
Σβήνουν τα κεράκια μεμιάς, να γίνεις μεγάλος….με γκρίζα μαλλιά…… λίμνη με γαλάζιο βυθό
ακόμη αναζητείται.

πανσέληνος

Ένα βράδυ στην Κηφισιά ,το φεγγάρι γεμάτο έπεσε στο δρόμο,
κι έγινε μια ασημένια μπαλα,στα ποδιά των παιδιών που βεβαίως δεν υπάρχουν πια ,τουλάχιστον όπως θα περίμενε κανεις,δηλαδη με κοντά παντελονακια,κι εφηβικά ονειρα,και ανεκπλήρωτες απληστίες,κι ένας Ιούδας,φιλικος και χαμογελαστός,
κρυφοκοιτουσε επικροτώντας. Ενα χάδι σεληνιασμενο,απ'τον πατέρα που πια ενταξει γερασε ,αλλά κάτι θέλει να μας πει κουνώντας τα χέρια κοιτώντας στα ματια,
παντα κάτι ήθελε παραπάνω να σου πει και κάποιος αόρατος τοίχος τον σταματουσε,
τωρα υπάρχει μόνο η εφηβεία του κάτω οροφου,σχεδον μυρίζει την μυρωδιά του υπογειου,
το θυρωρείο εκλεισε,ομως το φεγγαράκι έγινε μπάλα χθες το βράδυ κι ακούσαμε μαζί τα τάγματα των αγγέλων να μας συμπαραστέκονται.

άσπρος αέρας

Άσπρη Τεταρτη,σαν σκόνη πέφτει το άσπρο πάνω στη διάθεση, στο καθημερινό τρεξιμο,
στα μικροπροβλήματα που φύονται σαν ανεξέλεγκτο χορτάρι γύρω-γύρω.
Φυσάει αέρας αλλά αυτή η ασπρίλα του καιρού δεν ξεκολλάει από πάνω μας.

Περαστική εικόνα-παλίρροια

Eχω στο μυαλο μου απεραντα σεντόνια να κυματίζουν σαν παλίρροια στης Χαλκίδας
τις γιορτές του φθινοπώρου , άρματα που τρέχουν τους δρόμους,που τυμπανίζουν
τους γάμους τις αγάπες ,στους δρόμους που μαθαίνεις πόσο παει το κορόμηλο,
στους δρόμους που τσακίζεις το γόνατο σου για να τρέξεις στο σπίτι κλαίγοντας στη μανά σου ,είναι Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή με το χαράτσι της θλίψης σαν άγαλμα που θέλει να σε πλησιάσει κι εσύ όλο το αποφεύγεις..
Είσαι εκεί με κείνο το περήφανο βήμα σα να’χεις κάνει συμφωνίες με το συμπαν,με τον Θεό δεν ξερω,κι έχεις μια σιγουριά κι ένα χαμόγελο όλα θα πανε ρόλοι ,καθώς προχωράς στην αγορά με τέτοια αυτοπεποιθηση,σαν να σε συνοδεύουν όλοι οι καλοί άγγελοι του Ιανουαρίου
Και πού να σ’ακουσουν να μιλάς με κείνη τη φωνή σαν καραμέλα ,σαν σοκολάτα η σαν πάρτι γενέθλιων από τα πρώτα που γινόντουσαν τότε στην Αθηνα,μιλαω για το χίλια εννιακόσια εξήντα τόσο.
Τι είναι η φωνησου ; Όχι δεν είναι λέξεις ,ούτε μουσική ,είναι γεύση ,πιθανόν και το όνειρο πως κάποτε θα έρθουν τα πράγματα εκεί στον δικό σου Παράδεισο μέρος που το γνωρίζεις σ’ολες του τις λεπτομερειες,εννοω ακομα και τα έπιπλα του παραδεισου,και τα εστιατόρια και τις φωνές των ανθρώπων και τις μουσικες,εχεις τη σιγουριά πως θα το κερδίσεις αυτό το λαχείο.
Ίσως όταν θα έχεις καιρό και καθίσεις να ξεκουραστείς ,έτσι γι αστείο κάτσε και σκέψου πως σε βρήκε εσένα αυτή η εικόνα του παράδεισου ,από πού κι ως πού να'ρθει σε σένα τέτοια αποκάλυψη,
Και να χεις τόση σιγουριά πως όλα αυτά θα συμβούν και γι αυτό ποτέ δεν σε πιάνει εσένα η μικρότητα αυτού του κοσμου,περνας αλώβητα απείραχτη από την πονηριά και την μιζέρια ,αλήθεια γιατί;
Αυτό μυρίστηκα όταν σε είδα να περπατάς εκείνο το γιορταστικό απόγευμα στη Χαλκίδα με τα νερά τα σκοτεινά και σβουρηχτα,να περπατάς ερωτικά σαν να ήθελες να γοητεύσεις με το κορμί σου όχι εμένα η κανέναν άλλο αλλά το σύμπαν ολοκληρο,δεν πιάνανε τα πεινασμένα βλέμματα πάνω σου,όχι δεν κόλλαγαν πάνω σου ,μ’εκεινο το χαμόγελο τα συγχωρούσες τα κάνες αγάπη και ζωή,
να’ σαι καλά μαγκάκι της παράξενης Χαλκίδας της ζωής μου.

πρώτη νύχτα

......................................................................................
........σιωπή........