λουστρίνια

photo by alittam.

Κόκκινα λουστρίνια ,λαμπάδες, γιορτή για τη απόσταση της ζωής με το θάνατο

-Να ζήσετε!

αυτό που θέλω κι αυτό που έχω

photo by yotababy.

Χθες το βράδυ την ώρα που κοιμόμουν ηρθε να μ’επισκεφτεί αυτό που θέλω,έτυχε μαλιστα να ειμαι μ’εκεινο που εχω.Ηρθε ετσι στα καλα καθούμενα και δεν ταραχτήκαμε δεν ανησυχήσαμε ,έβλεπα δίπλα μου να μου μιλα και να χαμογελά, να είναι οικειο αυτό που παντα ηθελα και μαλιστα τοσο κοντα σ'άυτο που εχω. Μπορουσε η καρδια μου ανεμποδιστη να συγκρινει,να κοιταει και να μετράει αν αλήθεια το θελει αυτό που θελει ,αν αληθεια υπερτερεί απ'αυτό που έχει,κι αν αυτό που έχει εχει καποιου ειδους σχεση μ'αυτό που θελει.Ή ίσως ειναι ανήμπορη να δει πως αυτό που εχει είναι πιο καλό απ'αυτο που παντα ηθελε.
Αυτό που θέλω λοιπόν μας ξύπνησε γλυκά και τι μας είπε ; "Θέλετε να σας χτενίσω και να σας κουρέψω ;"
Σα να μην ειχε καθόλου αλαζονεία,περηφανια που ηταν τόσο σπουδαία και όμορφη. Σα να ‘ταν η πιο γλυκιά και ταπεινή ψυχή.
-Ναι κουρεψε μας ,γιατι όχι...
της είπαμε αμήχανα…Πήρε τα ψαλιδάκια της κι άρχισε να ξαλαφρώνει τα κεφάλια μας απ’τα περιττά μαλλιά ,μας ομόρφαινε και τους δυο κυρίως τη φίλη που ηταν μαζι μου.
Καθώς την κουρευε αλλαζε το προσωπο της κι εβλεπα στιγμες που ειχα ζησει εντονες μαζι της κι ολοσδιολου ειχα ξεχασει...Α ναι τότε που ηταν Σαββατο στους προποδες του λοφου τοτε που εκλαιγε από χαρα κι από τρελα.
Της έκοψε τα μαλλιά κοντά όπως τοτε κι άφησε μια μικρη ουρίτσα πίσω στη χαίτη.Μετά η ξανθια πριγκιπησσα ,που για χαρη μας εγινε κομμώτρια ,ειπε τωρα θα σας κοψω τα νύχια των ποδιών ,κι εγω δεν αντεξα τοση αγαπη ,παλι δεν αντεξα τοση αγαπη ,τρελάθηκες που θέλεις να μας κόψεις και των ποδιών μας τα νύχια,..πού μπορεί να καταλήξει αυτό;,δεν την πίστευα πια , είπα πώς είναι δυνατόν να την εχω θελήσει τόσο πολύ.Διέλυσα το ονειρο μου κι έπρεπε να ξυπνήσω γιατί δεν μπορει παρα να είναι πια πρωί κι εγω έχω ένα σωρό δουλειές να κάνω.

Τα λάθη και τα άνθη

photo from freshelectrons.

Παρ’ολο που η Ανοιξη συνεχίζει ακάθεκτη να παρουσιαζει και νέες φουρνιες λουλουδιών,αυτές τις μερες εχουν τη σειρα τους οι ανθισμενες νερατζιές κι οι λεμονιές στην Αθήνα,
η ζωη δεν ξεχνάει να σου δείχνει τα δόντια της ,καμιά φορα μάλιστα δαγκώνει και μετα πονάει αφου ακόμα δεν έχεις βρεί τρόπους ν’απαλλάσσεσαι από τον βραδυνό ισολογισμό λαθών και ωφελίμων πράξεων.

ζωή μέσα σε όστρακο (...egocasting)

photo from Giant Ginkgo.

Τα μάτια που βλέπουν και τα αυτια που ακούν ,τα παράθυρα,τα συνορα μας με τον εξω κοσμο.
Φερνουν τα ομορφα και τα πικρά,τα γοητευτικά και τ’ανησυχητικά απ’τους αλλους ,τους μακρινους μας αλλους.
Οταν κλεινουν και μενουμε μονοι ,όταν δεν υπαρχει τροπος να ερθουν κι αλλα μηνυματα κι αλλα κουδουνισματα κι άλλες προκλησεις απ’εξω καθομαστε εμεις με τον εαυτο μας
Κλεισμένοι στο κέλυφος μας ,εκπέμπουμε μονο προς τα μεσα,με την τιμιότητα της μοναξιάς ,χωρις τις αλλοιώσεις που επιβαλλει το οποιοδηποτε κοινο, η αλήθεια είναι πιο ευκολη ,πιο προσιτη τοτε ,οι επιτηδευσεις οι λογικες, οι αξιωσεις ,οι τακτικες χανουν τη σημασια τους.
Το τυχαιο λαμβανει τη περίοπτη θεση του,ο χρονος γινεται πιο πιστος.
Ολο το συμπαν κι η μοναξια μας,
ολη η λογικη ,όλα τα λογια κι η μοναξια μας ,
ο ηλιος κι εγω,
το νερο κι εγω.
Ζωη σαν ταξιδι,θανατος σαν ταξιδι,κολυμπω στο συμπαν χωρις ενοχές ,όρους ,συμβάσεις ,σχέδια.
Ερχομαι και πηγαίνω,φεύγω και είμαι εδώ.

H βιντεοκασέτα

photo from lightpainter.

Κι αν γύριζε ο χρόνος πισω στην αρχή
όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα

το ίδιο αδέξια,με την ίδια ταραχή
τα ίδια θα κάναμε,ασ'τα και γαμησέ τα.

Τίτος Πατρίκιος

(το διάβασα σήμερα στην Ελευθεροτυπία ή στα Νέα)

τ'απεπλισμένα ρολόγια

photo from Disolucion.

Δείχνουν 5 η ώρα
δείχνουν 7 καί μισή
δείχνουν 8
δείχνουν 10
δείχνουν 6 καί μισή
δείχνουν 17
δείχνουν 4 καί μισή
δείχνουν 17 καί μισή
δείχνουν 3 τρείς
δείχνουν 1 μία
δείχνουν 6
δείχνουν ΘΑΝΑΤΟ

ένα ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη που πέθανε πριν λίγες μέρες.

φούσκωνε η μουσική στο Palenque

picture from SMeaLLuM.

Ο κοσμος δεν πολυβγαίνει πια .Στα λιγα μισο-άδεια μαγαζια, που επιμένουν να στέκονται τις καθημερινές, καμιά φορα εκτυλίσσονται νύχτες μαγικες.
Η νταμα μαθαινε το συνοδο της πώς να χορεύει με το σωμα, με τα χέρια, με τους ωμους,με τους αγκώνες ,με την ψυχή,του έλεγε πως οι ψυχες των ανθρωπων μπορουν να καθαρίσουν με τανγκό και αγάπη,να πάνε με τη μεριά των αγγέλων επι γης.
Το τανγκο γεμιζε τον χώρο,μόνο δυο ζευγάρια χορευαν και μερικοί στον πάγκο του μπαρ συζητούσαν.
H μουσικη φούσκωνε μέσα στο άδειο μαγαζι,μια μουσικη γι αδειους δρόμους ,γι άδεια μπαρ,γέμιζε άδειες ψυχές,εγραφε στα χείλη πονεμένα παράξενα χαμόγελα.
Μετα καθως πλησίαζαν τα μεσάνυχτα κι αυτης της Πεμπτης πηρε σειρά ενα συγκροτημα salsa με τον βενεζουελάνο τραγουδιστή που ειχε βγει απο κλασσικά εικονογραφημένα προ αμνημονεύτων χρόνων,μ’εκείνο το ανέφελο κέφι της εφηβικής ηλικίας που δεν θέλει να σκοτίζεται για το βάθος του πεδίου.

μικρός ξιφομάχος

Originally uploaded by bb_doll.

Είδα ενα ονειρο πως ημουν ο μικρος ξιφομαχος ,με τη ρομφαια της στοργης στο χερι κι επρεπε να πολεμησω γι’αυτην την στοργη,ειχα βγει στους δρομους κι ημουν ικανοποιημενος και πληρης ,κι ας χιονιζε κι ας έβρεχε κι ας πλημύριζε απονιά και μίσος η Αθήνα . Θα βγαινα εξω τη νυχτα να τα παλεψω οπου τα εβρισκα,να περιπολώ για τους απελπισμενους ,τους δεμένους,τους πολύ απελπισμενους ,τους πεταγμένους στα σκουπίδια.Λεει δεν ειχα στο μικρο μου σπιτι ούτε έπιπλα ουτε καθρεφτες,δεν μ’ενοιαζε πώς μοιαζω, μονο να κοβω δεσμα με το σπαθι μου,να χωνομαι μπροστα στον κινδυνο και να τα καταφερνω . Κι ειχα επισης μια μεγαλη αμνησια δεν ηξερα ποιος ειμαι (αυτο καθολου δεν ηταν ενοχλητικο), ειχα εναν αδιορατο φοβο για τους καθρεφτες (..αυτοι ισως ηξεραν κι εγω δεν ηθελα να ξέρω;)
Παλευα λοιπον τις νυχτες κι εσκιζα με το σπαθι μου τα μαυρα σκοταδια, χαμογελούσα ,αγρίευα,ένοιωθα ματαιο τον φόβο η τον τρόμο, μεχρι εκείνο το βράδυ στην Ιπποκράτους ,σ'ενα καφενειο , ειδα δυο φιλους παλιους σ’ενα τραπεζι ,δεν θυμομουν τα ονοματα τους,με κοιταξαν δεν με χαιρετησαν,στον μεσα τοιχο του μαγαζιού υπηρχε καθρεφτης κι ειδα τον εαυτο μου ,πώς τρομαξα..,τι προσωπο ακατεργαστο και θηριωδες,Πώς η αγαπη που εξασκω δεν φαινεται στο προσωπο μου? Γιατι να μοιαζω τοσο μ’αυτους που θελω ν’αποκρούσω?

The same old fears

Οταν νυχτωνει ,κι εγω δεν εχω ξυπνησει απ'τον υπνο του μεσημεριου.
Αχ το σκοταδι μανουλα μου,
αχ το φορεμα σου ειναι μωβ δυστυχισμενο,
την ωρα που ξεκουμπωνεις στο χωλ τη φουστα και κλαις το ημερησιο μας πενθος,
φοβαμαι το σκοταδι μανουλα,
κι ηρθε το Πασχα ,πλησιασαν στο τοπίο τ'απεναντι χωριά,με πομπές
αγίων,με λαμπαδες αγνων παιδιών,τρεχω προς την εφηβια των
ονειρων,καλυπτω τις ρυτίδες
με πασχαλινες βομβίδες,με φιλιά αγαπης ενώ στο βάθος του απογεύματος
παραμονεύει η νύχτα,
με τα νύχια,η νύχτα με τα νύχια της γαμψά.